“So ya thought ya might like to come to the show. To feel that warm thrill of confusion, that space cadet glow.
I’ve got some bad news for you sunshine, Pink isn’t well, he stayed back at the hotel. And they sent us along as a surrogate band.
We’re gonna find out where you fans really stand”…
…waren de eerste woorden die Roger Waters woensdagavond om iets na achten voor een uitverkocht Antwerps Sportpaleis zong. Uiteraard afkomstig van de tweede ‘In the Flesh’-versie van ‘The Wall’, maar tevens een gepast welkom. Eindelijk dan het concert waar ik zo naar uitkeek.
Roger Waters is nog altijd boos. Nog steeds vindt hij het essentieel om zijn nummers ten gehore te brengen en zijn boodschap te verspreiden. Dus klonken deze avond naast de bekende solo- en Floydklassiekers ook enkele prachtnummers van ‘The Wall’, maar nu met een andere lading. ‘Does anybody here remember Vera Lynn?’ en ‘Bring the boys back home’ waren rechtstreeks naar de ‘jongens in Irak’ gericht. En dat hij het niet eens is met de politiek van ene meneer G.W. Bush, schuift Waters ook niet onder de duizenden stoelen en banken die het Sportpaleis rijk is. De teksten op het inmens grote varken dat ineens boven de hoofden van het publiek zweefde logen er ook niet om: ‘Stop Bush now!’ en ‘Fear builds walls’.
Ook noemenswaardig, het mooie en redelijk nieuwe nummer ‘Leaving Beirut’ , dat verhaalt over de liefdevolle wijze waarop hij als 17-jarige jongen behandeld werd in het Midden-Oosten. Prachtige muziek en tekst begeleid door een stripverhaal op het scherm.
Waters speelde deze avond integraal het Pink Floyd album ‘Dark side of the Moon’, maar voor mij waren de ‘Wall’-nummers, samen met het nog immer ijzersterke en kippenvel opwekkende nummer ‘Perfect Sense’ (”And the Germans killed the Jews. And the Jews killed the Arabs. And the Arabs killed the hostages. And that is the news / Can’t you see? It all makes perfect sense. Expressed in dollars and cents. Pounds shillings and pence“). Hoor en zie maar:
Een politiek verantwoord avondje dus, maar bovenal een muzikaal spektakel. Waters was in topvorm en had een dijk van een begeleidingsband bij zich, met hierin o.a. zijn zoon Harry en niemand minder dan Snowy White op gitaar. En zoals te verwachten was het voor het oog ook een feest met vliegende varkens, ruimtemannen, een enorm beeldscherm met begeleidende filmpjes en de bekende vloeistofprojecties en natuurlijk een flitsende lasershow. Een dikke 9! Zo. En zo bleef het nog lang onrustig in het warme en gezellige Antwerpen.
Uch!!!
Een wijs woord, Robie.