Tarantino exploireert

Snoeihard geweld had hij in ‘Reservoir Dogs’ al behandeld, zijn hommage aan de B-film was gemaakt (‘Kill Bill’ volume I en II) en zelfs zijn magnum opus had hij met ‘Pulp Fiction’ al afgeleverd. Nu richt regisseur Quentin Tarantino zich op de exploitation-film.

De exploitation-film floreerde in de jaren zeventig. Het genre stond voor over-the-top actie, splatterhorror met de ketchupfles binnen handbereik, veel bloot, seks en geweld en – vooral – veel slecht acteerwerk. Grote sterren waren onbetaalbaar. Dat het acteerwerk beneden de maat was, moest de kijker maar voor lief nemen. In deze films draait het om snel geld verdienen in plaats van om kwaliteit.
De exploitation-films hadden op hun beurt weer subgenres, zoals blaxploitation (films met zwarte acteurs gemaakt voor een zwart publiek), motormuizenfilms, kannibalenfilms en women in prison-films. Ze vonden gretig aftrek bij een select maar fanatiek publiek in Europa en Amerika. Daar werden ze vertoond in zogenaamde ‘grindhouses’, achteraftheatertjes waar twee films achtereen vertoond werden (‘double features’).

Typische exploitation-filmposter, ‘Prison Girls’ (1972)

NEP-TRAILERS
De 44-jarige Tarantino is een enorme filmfreak. Vooral van de ‘foute’ films uit de jaren zeventig lust hij wel pap. Zijn liefde voor de B-film resulteerde eerder in het tweedelige meesterwerk ‘Kill Bill’, waarin de nagesynchroniseerde spaghettiwesterns en de kung-fu samoerai films van weleer hoogtij vierden.
Het ultieme eerbetoon aan deze exploitation-films maakte Tarantino de afgelopen jaren met regisseur en maatje Robert Rodriguez (‘Sin City’ (2005)). Zij namen het gegeven van de grindhouse-bioscopen en double-features letterlijk en schreven en regisseerden beiden een film, compleet met een viertal nep-trailers. In het project ‘Grindhouse‘ (vette website) neemt Rodriguez met ‘Planet Terror’ de zombiethriller voor zijn rekening, terwijl Tarantino met ‘Death Proof’ een ode aan het slashergenre brengt.

VERROEST FILMBLIK
De filmmakers hebben alles uit de kast gehaald om de films zo authentiek mogelijk te laten ogen. Je zou zweren dat Grindhouse rechtstreeks uit een verstoft en verroest filmblik op de filmprojector is gezet. We zien krassen, stof, zelfs zogenaamde cigarette burns op de film. Planet Terror mist zelfs een filmrol, iets wat wel vaker voorkwam bij dat soort films.
Ook de marketingcampagne is geheel in de stijl van de jaren zeventig, een verademing tussen alle gelikte Hollywood-posters. Het enige verschil met de exploitation-films van toen zijn de acteurs. Want die konden de filmmakers van nu wél betalen. Zo zien we in Planet Terror niemand minder dan Bruce Willis en in Death Proof actie- en horroricoon Kurt Russell. Zelfs aan de vier nep-trailers zijn grote namen verbonden, zowel regisserend als acterend.

[YOUTUBE]6zIj_o358qc[/youtube]
De hilarische nep-trailer ‘Thanksgiving’ van Eli Roth

Met Grindhouse hebben de twee mannen een prachtig, maar vergeten en genegeerd genre nieuw even ingeblazen en nu al een belangrijke film afgeleverd. Tot grote ergernis van fans en filmliefhebbers wordt Grindhouse in Nederland in twee delen uitgebracht. Op 7 juni beet Planet Terror het spits af en Death Proof volgt op 19 juli. Ik deel die ergernis en weiger de films in de bioscoop te kijken en wacht keurig af tot het 3 uur en 20 minuten durende project ‘Grindhouse’, zoals bedoeld door de twee filmmakers, op dvd verschijnt. Inclusief de nep-trailers van o.a. Rob Zombie, Eli Roth, Edgar Wright en vast wel een bulk extra’s.

Dit artikel verscheen in een ietwat minder persoonlijke versie in de Amsterdamse Uitkrant van juni 2007