8 Weeks sooner

Toen ik laatst een paar dagen in Londen vakantiëerde, werd de komst al luid en duidelijk aangekondigd op posters en de dubbeldekker-bussen. 11 Mei zou 28 Weeks later zijn première beleven in de UK. Omdat wij onze tijd in Engeland niet binnen de muren van een bioscoop wilden spenderen, besloot ik de film, waar ik enorm naar uitkeek, tezijnertijd wel in Nederland te bekijken niet wetende dat-ie hier pas 20 september in de bioscoop komt. Ik herhaal: 20 september!

Aankondigingen op Londense bussen

Zieke horrorfanaticus als ik ben en vooral van de betere zombieflick, moest ik het doen met de gruwelijk vette trailer en enkele vrijgegeven clips, wachtend op de dag dat ik naar de bios mag. Dat zou ik nooit redden. Voorganger ’28 Days later’ (2002) heb ik al tig keer gezien en de komst van George A. Romero’s ‘Diary of the dead’ duurt ook nog eeuwen. What to do? Het internet dan maar? Waarom niet eigenlijk. Ik koop de film toch wel als-ie over duizend maanden in de winkel ligt. Maar helaas was er lange tijd enkel een cam-versie te vinden. Zelfs varianten nagesynchroniseerd in het Duits, Russisch en Frans. Ik ben gek op taal, maar dat is echt niks voor mij. Maar vandaag was het raak. De dvd-screener was uitgelekt. En gelijk maar voorzien van Nederlandse ondertitels. Als een iets te enthousiaste adhd’er met hyperventilatie laadde ik de 800 mb neder en zette de fik in de disc. Een half uurtje later zat deze jongen voor de teevee. Met ’28 Weeks later’ in perfecte kwaliteit in de dvd-speler. Acht weken eerder dan zou mogen. Sorry, 20th Century Fox!

Deze posters verschenen 28 dagen voor de première overal in Londen

Het Engelse 28 Weeks gaat verder waar 28 Days ophield. Zelf vatten ze de tijdslijn als volgt samen:

15 Days Later: Mainland Britain is quarantined
28 Days Later: Mainland Britain has been destroyed by the rage virus
5 Weeks Later: The infected have died of starvation
11 Weeks Later: An American-Led NATO force enters London
18 Weeks Later: Mainland Britain is declared free of infection
24 Weeks Later: Reconstruction begins
28 Weeks Later: de film begint

Je ziet het. De Amerikanen bemoeien zich er mee en schieten de Britten te hulp. Het virus is niet meer aanwezig in Londen en langzaam aan worden er weer mensen toegelaten in een afgeschermd gebied in de stad, omringd door water. Vader Don (Robert Carlyle) wacht op de komst van zijn twee kinderen die per trein aankomen in Londen. Hij vertelt ze dat hij met eigen ogen zag dat hun moeder Alice ten prooi viel aan een horde “besmette mensen” (ach, laten we ze voor het gemak maar zombies noemen) en hij haar niet kon helpen. Sterker: hij redde zijn eigen haggie, zo zien we in de beginscène. Staat hij even later voor aap als mams later weer levend en wel verschijnt. Vanaf dit moment gaat het mis en zoals het een goeie horrorfilm betaamd: all hell breaks lose als het virus toch niet verdwenen is.

Triviantvraag: kunnen zombies zwemmen?

Laat ik er geen doekjes om winden. 28 Weeks is een zeer goede film, zo niet beter dan zijn voorganger. De sprintende en bloedbrakende zombies zijn doodeng en de film zet een zeer sfeervol, onheilspellend en apocalyptisch toekomstbeeld neer, dat overigens ook doet denken aan het sterke ‘Children of men’ (2006). In tegenstelling tot 28 Days is 28 Weeks op het vertrouwde 35mm film gedraaid, wat er mijns inziens net wat voller en warmer uitziet. In de regisseurstoel zit ditmaal de Spanjaard Juan Carlos Fresnadillo, die eerder het zeer aardige en vreemde ‘Intacto’ (2001) maakte. Danny Boyle produceerde het geheel.

De Romero-zombie
Bij het maken van een zombiefilm ontkom je niet aan de klassieke ‘Living dead’-serie van de zombiemeester George A. Romero en de makers geven dan ook heel wat knipogen weg. Zo doet het afgebakende stadsdeel denken aan de Fiddler’s Green toren in Romero’s ‘Land of the dead‘ (2005) en is de immer terugkerende zombie, die zelfs nog emoties lijkt te tonen terug te halen op aai-zombie Bub uit ‘Day of the dead‘ (1985). Ook zullen de zombies niet elkaar, maar enkel de levenden aanvallen. Het grootste verschil met de Romero films is natuurlijk het feit dat de zombies niet strompelen maar rennen, wat voor puristen reden genoeg is om de film niet serieus te nemen. In het lijf van een levende dode stroomt namelijk geen bloed meer en alles rot weg. Hoe kan zo’n mens dan nog rennen? Aan de andere kant zijn dit geen zombies, maar besmette mensen. Een paar seconden na besmetting transformeren de slachtoffers in extreem agressieve monsters (het virus is immers ontstaan uit een mislukt experiment om agressiviteit in te dammen). Voor beide argumenten valt wat te zeggen. En één rennende of twintig strompelende zombies, ze blijven allemaal even eng. Zie bijvoorbeeld ook de morsdode hardlopers in de remake van ‘Dawn of the dead’ uit 2004.

28 Weeks speelt actueel in op een aantal zaken. Zo kun je de Amerikaanse bemoeienis zien als kritiek op Bush’ Irak-oorlog en de plot vergelijken met de gebeurtenissen van 9-11 in New York. De virusuitbraak zelf is terug te halen op de SARS epidemie in 2002 en 2003 of zaken als de vogelgriep en gekke koeienziekte. Het meest interessante is het om de onderlinge verhoudingen tussen overlevers te zien. Hoe de mensen omgaan met een zombie-uitbraak. Romero is hier heer en meester in en ook de briljante stripserie ‘The walking dead‘ van Robert Kirkman handelt hier uitgebreid over. 28 Weeks en in grotere mate 28 Days zet de levende mens als monster neer. Het leger als grootste killer.

‘The Walking Dead’ cover

Ik ben in elk geval besmet geraakt door het 28-virus en bid op mijn blote knietjes dat deel drie er aan komt. Ik beloof bij deze plechtig dat ik de film ook nog eens met veel plezier op het witte doek zal kijken en keurig de dvd zal kopen. Heb ik mijn illegale download, samen met deze prijzende woorden, weer verantwoord. Gaat dat zien!