Mijn stripboekenkassie

Al als pre-puberend snotjoch verzamelde ik al strippies. Een passie opgewekt door mijn vader (overigens net als de muziek en de film). Hij had al een half metertje Buck Danny’s, De Rode Ridders en The savage sword of Conan’s. Al snel had ook ik al een aardig stapeltje. Een speciale boekenkast werd aangeschaft bij de Leenbakker en de stripboekjes kregen een fraaie standplaats. Ondertussen bleef ik mijn zakgeld er doorheen jensen om nieuwe stripalbums te kopen en was ik vaak te vinden in de stad en de bieb. Want in de bieb verkochten ze afgeschreven boeken en daar zaten vaak strips tussen. Kapotgelezen verzamelingen bladzijden die nauwelijks nog stripboek genoemd konden worden gingen over de balie voor een gulden per stuk. Rechtstreeks Menno’s boekenkast in. Ook bezocht ik de Stripdagen, toen nog in Breda, en scoorde boeken bij de vleet. Uiteraard had ik ook een abonnement op opvolger van Eppo, Sjors en Sjimmie Stripblad.

The savage sword of Conan. Het mooiste zijn nog altijd de covers

Thorgal was favoriet. En die belhamels Sjors en Sjimmie. Asterix en Lucky Luke hebben me nooit geboeid. Jan, Jans en de Kinderen dan weer wel. Vond ik zo gezellig. Verder waren Kolk en De Wit natuurlijk helden; Gilles de Geus was de bom. Mijn verzameling groeide en groeide tot de planken krom gingen staan. Een prachtaanzicht. Een zichzelf respecterende boekenkast heeft namelijk kromme planken. Vanzelfsprekend stonden de boeken op serie én alfabet en had ik een kaartjessysteem waarop elk deel van de serie keurig terug te vinden waren. Ja, ik was een nerd.

Sjors en Sjimmie. Tijdloos leuk

Een groot deel van mijn tienerjaren bleef ik fanatiek strips lezen en verzamelen, maar rond mijn 17e verloor ik interesse in de strips. Ik kocht steeds minder boeken en vulde mijn series niet meer aan. Ik verhuisde naar de hoofdstad, ging studeren, kilo’s drugs, fuige seks, het snoeiharde rock-‘n-roll leven, enfin, je kent het wel. De strip bleef uiteraard wel in mijn leven, want ik tekende zo nu en dan wel wat voor een krantje of gewoon voor de lol. Het is pas sinds 2003 dat ik mijn ouwe verzameling weer op heb gepakt. Nog niet volop pronkend in de woonkamer, maar een bescheiden rij strips in een bescheiden kastje. De rest stond in dozen of elders opgeborgen.

Maar sinds dit weekeinde, beste lezer, heb ik mijn waardevolle stripboeken weer recht gedaan. Eén voor één zijn ze van stof ontdaan en nauwkeurig in een gloedjenieuwe kast geplaatst. Mijn trotse verzameling is weer bij me. In de woonkamer! Ik heb er zelf als een beest voor zitten zagen, timmeren, pijn lijden, vloeken en schroeven. Ik kan met recht zeggen dat er nu eindelijk een puik eigengebrouwen kassie prijkt met een flinke rij trotse stripboeken. Inmiddels aangevuld met het beste van het beste. The Walking Dead, Meccano, Blankets, Alice in Sunderland, Flight, The Life & Times of Scrooge McDuck, Strips in Stereo, ouwe Creepy’s, The Pontiac Reviews, Will Eisner, Crumb, Peter van Straaten, om maar wat te noemen. Een speciaal plekje is er uiteraard voor mijn heuse eigen boek Bloeddorst.

The Walking Dead. Misschien wel de mooiste serie in mijn kassie

De ouwe crappy biebboeken heb ik weggemieterd. Net als boeken die ik gewoon nimmer meer lees. En echt slechte strips. Opzouten! Soms moet je hard zijn. Een strip moet van goede huize komen wil het een plek krijgen in mijn koninklijke kassie. Heb er niet voor niets twee pleisters voor op mijn hand moeten plakken. Vanzelfsprekend staat alles weer op serie en alfabet. Oh, en kleur. Voor het oog van mijn lief dat ook wat wil.