Eén van de vele leuke dingen die ik aan de mediakermis van mijn Bowie video heb overgehouden is een luistersessie van het nieuwe album van David Bowie. The Next Day. Sony Music mailde mij vrij snel na het verschijnen van de video op de site van Bowie en nodigden partner-in-crime Sandeman en mij uit om het album te komen previewen voor deze in de winkels ligt, op 8 maart.
Een aanbod waar ik uiteraard onmiddellijk “JA! TE GEK! WANNEER KAN IK KOMEN” op antwoordde (Sander hoefde niet zo nodig). En zo kon het dat ik dinsdagmiddag in de luisterruimte van het hoofdkantoor van Sony Music te Hilversum zat, om de hoek bij de VPRO, dus mooi meegenomen.
Ruud van Sony heette mij welkom en we kwamen overeen dat ik me aan het embargo van 27 februari zou houden. Door de speakers beukten de eerste tonen van het openings- en titelnummer ‘The Next Day’ en een gezonde stroom van spanning en geluk gierde door mijn lijf. Maar nu…hoe een nieuwe plaat te beluisteren van een artiest van wie je al 26 jaar zwaar fan bent, van een artiest wiens muziek je kunt dromen, die in tien jaar niets nieuws meer had afgeleverd. Lastig. Valt het tegen? Valt het mee? Slaat de cd niet over? Ja, ja, dat deed ‘ie heel even…
Lastig ja. Maar gewoon maar afspelen en binnen laten komen. Ik heb per nummer korte bevindingen opgeschreven en zal ze hieronder plaatsen. Ik moet erbij vermelden dat ik de lyrics niet altijd goed kon verstaan, de nummers maar één keer heb gehoord en ik niet in een luie stoel met ogen dicht, benen op tafel en koptelefoon de muziek in me op kon nemen. Maar het gaf een goeie eerste indruk. Here it goes.
The Next Day is ongelofelijk goed. Het bevat 14 nummers en 3 bonustracks en duurt denk ik in totaal een kleine vijftig minuten en de nummers zijn allemaal zo’n 4 à 5 minuten lang. Het album is lekker rockie met hier en daar een rustig nummer. Een vergelijking met Heathen (2002) of Reality (2003) gaat wat mij betreft niet op, want de plaat is uniek. En beter. Echt. Misschien is het nog het beste met Scary Monsters (1980) te vergelijken. Maar dan iets minder vuig, maar zeker zo experimenteel en hard.
Opener ‘The Next Day‘ windt er geen doekjes om en heeft een Tin Machine vibe. Een kort, snel en hard rocknummer dat je goed wakker schudt en schrap zet. Met een tekst als “Here I am, not quite dead” kan het niet beter beginnen. Bowie is terug met een bak power in zijn stem en dropt gelijk het tweede nummer in je schoot, het wonderschone ‘Dirty Boys‘. Een slow-swingend nummer vol zware saxpartijen en een lekkere beat. Bowie’s stem begint vervormd en klinkt als een oude blueszanger. Het nummer kent een typisch Bowie-esque refrein en idem saxofoonsolo. Geweldige track, getuige het uitroeptekentje op mijn notitieblok.
Het derde nummer kennen we, want deze kwam gister uit als tweede single. ‘The Stars (Are Out Tonight)‘ is te gek. Snel, bizar, ongemakkelijk en dreigend. Had niet misstaan op Reality, maar schurkt qua sound ook wel wat tegen zijn jaren ’80 werk aan. De muziek die je in het begin van de clip hoort, komt uit ‘Plan’, een bonustrack van The Next Day. De clip is waanzinnig. Ik ontdek elke keer weer nieuwe details.
Hierna ‘Love is Lost’. Wat me is bijgebleven is het kekke orgeltje hierin. En de lekkere bas. Mooi liedje. “Love is lost, lost is love”. Bij de vinylversie dien je de plaat hier om te draaien en dan vangt oude bekende, de eerste single ‘Where are we now?‘ aan. Prachtig nummer, maar daar dacht ik reeds het mijne over. Track 6 is ‘Valentine’s Day‘, een lief liedje, catchy, koortje, gitaartje. Hitje. Erg goed en heeft niets met Valentijnsdag te maken. Opvolger is het freaky ‘If You Can See Me‘. Dit is trippen, man. Snel en ingewikkeld nummer, ingeluid door een schreeuwende Gail-Ann Dorsey. Bizar en creepy, maar erg goed. Weer een uitroepteken. Het laatste nummer van Kant B is ‘I’d Rather Be High‘, een geinig liedje dat mij in eerste instantie niet zo veel deed. Wederom een mooie gitaardeun en wederom kort, maar ook hier geldt weer: ik had de lyrics goed willen horen, want als ik me goed heb ingelezen gaat dit over oorlog en de fout die je begaan hebt om soldaat te zijn: “I’d rather be flying, I’d rather be dead, than out of my head and training these guns on those men in the sand.”
Dan beginnen we met kant C, ofwel track 9: ‘Boss Of Me’. Goeie beat, fijne deun. Daar is de sax weer. “Who’d have ever dreamed that a smalltown girl like you would be the boss of me?”. Over feminisme gesproken. Kan me er niet meer van herinneren. Een slecht teken of een midden-van-de-cd-inkakmoment? Want opvolger ‘Dancing Out In Space‘ deed me ook niets meer noteren dan ‘snel’ en ‘dansliedje’. Hoe dan ook, ik was er weer helemaal bij toen ‘How Does The Grass Grow‘ startte. Een erg goed rocknummer dat er niet om liegt. Meer Bowie kun je niet krijgen, inclusief “dadada” singalongetjes, goeie gitaarsolo’s en gitaarriffs, ijzersterke stem, hele fijne bridge en interessante compositie. Heel erg lekker. Groot uitroepteken hier. Nog meer snoeiharde rock in nummer 12 ‘(You Will) Set The World On Fire‘. Volgens mij gaat Earl Slick hier los, en niet zo’n beetje ook. “I can hear the nation cry”. Single-materiaal.
En dan gaan we naar track nummer 13, begin van kant D, dat ongelofelijk goed aanvangt met twee prachtige rustige nummers: ‘You Feel So Lonely I Could Die‘ en ‘Heat‘. De eerste is een ballad van grote schoonheid. Episch, vol violen, vol passie, met een koortje. En je kunt meezingen, je móet meezingen. “Oblivion shall own you, death alone shall love you.”. Poe! ‘Heat’ is net zo mooi, misschien wel nog mooier en misschien wel een van de allermooiste liedjes van de plaat. Een schitterend dramatisch nummer dat je ontroerd en ongemakkelijk laat voelen. Het is treurig, sfeervol en ja, wederom episch. Prachtige opbouw ook.
Hier houdt het na 14 nummers op, maar we krijgen nog drie bonustracks! Waarom dat bonustracks zijn is me een raadsel, maar vooruit. Bowie schotelt ons eerst ‘So She‘ voor. Een vrolijk kort leuk liedje. Helaas kon ik de tekst niet goed genoeg verstaan. ‘Plan‘ is instrumentaal en zou niet misstaan als soundtrack onder een goeie artistieke donkere film. De zware, langzame gitaar is indrukwekkend. Afsluiter is ‘I’ll Take You There‘, wederom een typisch Bowie-nummer. Rockie en lekker. Erg goed.
En dat was ‘m. Ik was en ben nog steeds zwaar onder de indruk. Wat een ongelofelijk goed comeback album. Ik kijk er zeer naar uit om de plaat zo snel mogelijk hard en repetitief op mijn eigen pick-up te draaien en intensief naar de lyrics en vele details te luisteren. Dit album gaat scoren op vele fronten en zal de Bowie-fan én de muziekliefhebber uitermate pleasen.
Dank je wel Menno. Ik keek al uit naar het album, wist nog niet goed wat te verwachten. Alles wat er tot nu toe te horen en vooral te zien is geweest, is van zo’n hoge kwaliteit dat het haast niet mogelijk lijkt om dat te evenaren op de rest van het album. Als ik jouw verhaal zo lees, hoef ik me geen zorgen te maken over de kwaliteit van de rest van het materiaal! Ben erg benieuwd.
Tjonge, ze moeten je inhuren als PR-man. Je laat net zóveel ervan ‘proeven’ dat het smaakt naar veel meer zonder al te veel details te geven. Can’t wait!!! … wordt een soort advent-kalendertje in mekaar fröbelen en wachten tot de release daar is. 🙂
Leuke recensie, Menno. Al blijft het als lezer lastig om echt een beeld te vormen van iets dat je nog niet kunt beluisteren. Grappig, als het aan jou ligt komen er zeker vijf singles. Verder roept je verslag toch nog een vraag bij me op: je meldt dat alle nummers 4 a 5 minuten duren, maar hebt het daarna over zeker drie korte nummers. Is dat niet met elkaar in tegenspraak? Anyway, dank voor je bevindingen!