Ah, een nieuwe Bowie video van zijn album The Next Day. Nummer vier alweer na ‘Where are we now’, ‘The stars (are out tonight)’ en ‘The next day’.
Op het eerste gezicht een vrij eenvoudige clip, waarin we Bowie met gitaar in een verlaten en verlopen industrieterrein (deze locatie in Brooklyn) zien zitten en zingen. Maar Bowie zou Bowie niet zijn als de clip wat meer te vertellen heeft dan dat.
Valentine’s Day, geregisseerd door het duo Indrani en Markus Klinko, gaat niet over Valentijnsdag. Het is Bowie’s boze relaas over Amerika en diens vuurwapenwet. Valentine is een jongen als Columbine’s Eric Harris en Dylan Klebold die op een dag besluiten een halve highschool neer te maaien.
Valentine told me who’s to go
Feelings he’s treasured most of all
The teachers and the football star
We zien Bowie, die overigens geen geheim maakt van zijn leeftijd gezien de vele weinig verhullende close-ups, in het begin en het eind van de clip zijn gitaar omhoog houden, wat zonder twijfel een verwijzing is naar deze iconische foto van acteur Charlton Heston in dezelfde pose:
De conservatieve Heston was president van de National Rifle Association, de Amerikaanse belangenorganisatie die zich inzet voor het recht wapens te mogen dragen. Wapens die ook gebruikt kunnen worden door gekken op highschools.
De kleine rode gitaar die Bowie in zijn handen heeft symboliseert gedurende de clip een geweer. In de slow-motion en onscherpe shots in de clip kunnen we Bowie als een schutter met een gun zien.
Of minder subtiel:
De gitaar wordt ook een aantal malen getoond in extreme close-ups. De oplettende kijker zal zien dat er een kogel is gemonteerd in een snaar:
En de schaduw laat er ook weinig onduidelijkheid over zijn:
Wat ook opvalt is dat de blik van Bowie gedurende de clip steeds feller en dreigender wordt. Het gezicht van een killer:
It’s in his scrawny hand
It’s in his icy heart
It’s happening today
It’s in his scrawny hands
It’s in his icy heart
It’s happening today
En in dit shot mist enkel nog een shotgun:
Kogel in de muur:
Eén van de slachtoffers? Het rood van de gitaar als bloed?
Aan het einde van de clip lijkt het alsof er in de schaduw een enorme klauw a la Nosferatu over de schutter heenkomt. Zijn einde?
Een geweldig nummer en dito clip. Bowie did it again.
Bekijk ook mijn analyses van ‘Where are we now‘ en ‘The next day‘!
Zeer kundige analyse!
De gitaar als visuele metafoor voor (1) Valentine’s geweer (vandaar de zwarte hals zonder kop) en (2) het bloedbad dat Valentine aanricht – vandaar de donkerrode kleur van de body van de gitaar. Wanneer Bowie zingt: “Teddy and Judy down” zie je een vage reflectie van Bowie’s witte shirt en het rood van de gitaar in de plas water op de grond, verwijzend naar de bloedende lichamen van ‘Teddy’ and ‘Judy’ die zojuist zijn neergemaaid?
Voor een artiest en muzikant als Bowie vormt de gitaar een hulpmiddel om zijn boodschap kracht bij te zetten, voor ‘Valentine’ is een geweer het instrument om zijn kwade boodschap aan de wereld te verkondigen…
David Bowie slaagt er mijns inziens op een geniale wijze in om artistiek en subtiel zijn ideeën over dit beladen onderwerp (wapenwet en high school shootings) te verwoorden. De fenomenale clip ondersteunt het ogenschijnlijk lieflijke nummer. Niets is wat het lijkt, bewijst Bowie maar weer eens!
Amen to that!
Hele mooie analyse, zo had ik de clip nog niet bekeken.
Ik ga zeker een verwijzing maken naar deze blog vanaf mijn eigen blog http://the-greatest-hits.blogspot.nl/. het liefst zou ik de boel 1 op 1 over nemen en plaatsen maar uit respect maak ik een verwijzing.
chapau
Dank je wel, Sjon!
En deze dan:
http://en.wikipedia.org/wiki/Northern_Illinois_University_shooting
Valentijnsdag. Scherp, Flo!
Ik ben blij dat er verwijzingen staan waardoor ik eindelijk beter naar the next day kan luisteren. Hopelijk komen nog meer clips en analyses. Goed gedaan Menno.