Waarom ik het bloggen mis

Elke keer als ik koffie drink met vriend Michael Minneboo (overigens ook zeer regelmatig per chat) hamert hij erop dat ik weer moet bloggen op deze site. Heb ik weer een leuk tekstje, foto of filmpje op mijn Facebook-pagina gezet, krijg ik weer de wind van voren. “Zet die shit nou op je blog en niet op Fakebook”, schreeuwt de blog-jehova dan weer.

Mijn antwoord luidt dan meestal iets als “Jajajajaja”, om  vervolgens weer lekker te microbloggen op Facebook, Instagram of Twitter. Maar ondertussen denk ik bij elk stukje dat ik de sociale wereld inslinger: dit moet ik eigenlijk (ook) bloggen. Dit is een interessant stukje dat ik vroeger altijd op mijn blog plaatste en nu nog altijd makkelijk terug te vinden is via een zoekopdracht. Dat wil ik weer doen. De Facebookposts zijn niet meer terug te vinden op het internet en verdwijnen in de big nothing van het tijdlijnmoeras. The kelders van het Labyrinth “where you put things to forget about”. Daarbij zijn de posts op mijn blog voor de wereld te zien en mijn Facebook bijdragen slechts voor mijn vriendengroep.

En toch….toch blijf ik liever plaatsen op Facebook en niet hier. Om verschillende redenen:

a. Makkelijke snelle interface
Het post zo lekker snel. Het is typen, foto’s erin slepen en klaar; lay-out is gelijk goed. Geen gedoe met uitlijnen, foto’s hernoemen en verkleinen, heerlijk.

b. De discussies starten vrijwel gelijk
Het leuke van Facebook zijn de comments. De interactie. Mensen reageren op je stukje, geven meningen, feedback en laten we eerlijk zijn: dat is wat wij mensen lekker vinden. Dat was ook al zo in het weblogtijdperk. Als we een blog hadden geplaatst wilden we views en comments. Natuurlijk. Je wilt toch weten wat men van je bijdrage vindt? Bij elke tekening die ik als kind maakte, wilde ik direct horen wat mijn papa en mama ervan vonden. Ik neem aan dat je dit herkent.

c. De doelgroep is gegarandeerd 
Mijn vriendengroep op Facebook heb ik in de loop der jaren zorgvuldig samengesteld. Ik vind de mensen die ik volg interessant. Om wat ze posten op het platform, maar ook om hun meningen, visies, levensblikken. En ik weet dat zij mijn stukjes ook leuk vinden. Nou ja, meestal.

Misschien moet ik gewoon weer gaan bloggen. Al is het maar als test de komende weken. Want godverdomme, wat heb ik een aantal mooie posts op Facebook staan die de moeite waard zijn om publiek te gaan en hier te shinen. En eerlijk gezegd mis ik het ook wel. Want wat ik nog vergeet te noemen als voordeel van het bloggen: ik merk dat ik beter mijn best doe als ik hier wat typ. Juist omdat Facebook de foto’s, tekst en video’s zo snel verwerkt en het er direct goed uitziet, typ ik ook laconieker. Ik kies mijn woorden minder zorgvuldig uit. Facebook maakt lui. In mijn geval tenminste.

Okee, Michael, ik geef je het voordeel van de twijfel. Michael, de man die nooit is gestopt met bloggen, die Facebook haat en die afgelopen week zijn eerste boek uitbracht. Die Michael. Ik ga weer bloggen. Maar wil jij dan wel commenten op mijn posts?