Night of Terror 2010: HOERRRRRRRRRRR

Vol goede moed fietste ondergetekende afgelopen zaterdagavond richting de befaamde Night of Terror, die in het kader van het 26e Imagine Fantastic Film Festival (voorheen AFFF) plaatsvond. Vanaf 00:30 uur zouden hier vier brute horrorfilms vertoond worden onder luid commentaar van het aanwezige publiek. Een kolfje naar mijn hand! Een verslag.

Locatie van dit horrorfestijn was uiteraard bioscoop Tuschinski, waar het al gehuisvest was toen het nog Weekend of Terror heette in de jaren 80. De massa griezelfilmfans die voor de nog gesloten deuren van de bioscoop stonden, draaide zich warm op voorbijrijdende trams (“TRAMHOERRRRRRR”) en ME busjes (The A-Team deuntje). Hè, gezellig.
Met de tickets in de pocket konden we, na een voor lange vertraging zorgende securitycheck bij de ingang, plaatsnemen op het eerste balkon. De perfecte spot, want hier krijg je geen wc-rollen en popcorn op je harses. Het introductiepraatje van initiator Jan ‘Mr. Horror’ Doense was onhoorbaar door de HOERRRRRR- en HOMOOOOOOOO-koren die hem ten deel vielen. Dat we zouden aanvangen met de Spaanse zombiefilm [Rec 2] kon ik nog net uit het kabaal opmaken.

[REC 2] is -duh- het vervolg op [REC], het verrassende kleine meesterwerkje dat in 2007 het wereldwijde horrorpubliek meer dan tevree stelde. En dat ondanks de magere plot: in een appartementencomplex in Barcelona heerst een vreemd virus en wordt daarom hermetisch afgesloten. Het virus blijkt nogal agressief en verandert de geïnfecteerden, een aantal seconden nasterven, in bloeddorstige zombies. En dan is er stront aan de knikker. In deel 1 wordt het geheel op film gezet door een journaliste en haar cameraman die een tv-reportage over de locale brandweer maken en in deel 2 zijn het de camerahelmen van de mobiele eenheid die alles vastleggen.
Helaas verliest dit tweede deel halverwege z’n geloofwaardigheid, terwijl het de weg vrijbaant voor nog een vervolg. Jammer.

Het was mijn ontmaagding wat Night of Terror betreft en hoewel ik op geschreeuw en gegooi voorbereid was, moest ik even wennen. Ongelooflijk, wat een teringherrie. Vier films lang was het geen seconde stil. Elke vrouw is een HOERRRRRRR, elke man is een HOMOOOO, elk busje of klusje krijgt het A-Team deuntje voor z’n kiezen en iedereen moet zijn of haar broek uit, tieten laten zien of neuken. Ik besef dat dit nogal ordinair en platvloers overkomt. En dat is het ook. Maar wat is het leuk!

Een voorbeeld. Hieronder 2 minuten uit de tweede film, The Crazies. Krijg je een indruk:

Knus hè?

Overigens wijkt het verhaal van The Crazies niet gek veel af van [Rec 2], want ook in deze remake van George A. Romero’s klassieker uit 1973 wordt de bevolking van een stadje besmet. Via het drinkwater raakt men geïnfecteerd en gaat men crazy doen, inclusief moordneigingen. Geen slechte film hoor, maar wel erg Hollywood. Lekker veilig allemaal en volgens de bekende clichématige verhaallijntjes. Desondanks een vermakelijke rit en mooie effecten.

Dan is het tijd voor de Scream Queen competitie. Wie kan het meest overtuigend het volgende simuleren: schrik-schreeuw-sterf. Een paar matige pogingen volgden van dappere dames die zich niet van de kaart moesten laten brengen door de oorverdovende hoertirades. Geinig maar tam. Nu weer snel naar de films.

Film drie, het is inmiddels rond vijven, is er wederom één in het zombiegenre (wat bof ik toch): La Horde. Da’s Frans voor de horde. En ja, dat slaat op zombies. Heel veel zombies. Een prima horror die begint als stevige actie-thriller waarin een groepje smerissen wraak willen nemen op een groepje criminelen. Als het virus zijn intrede doet zijn ze geneigd hun vete opzij te zetten en samen te vechten tegen de ondoden. Snoeiharde film waarin het brute geweld de hoofdrol speelt. De zombies zien er pico bello uit en ondanks het flinterdunne verhaal kijkt de film heerlijk weg.

Hierna haakten veel mensen af. De zon scheen al weer vrolijk en men was schor en moe. Ik niet natuurlijk en ga all the way voor de slotfilm: Vampire Girl vs Frankenstein Girl.

Japanse Troma. Mijn god, wat een vage film. Fout fouter foutst en dat had ook wel wat. Na een uur uur had ik genoeg van het rondspuitende bloed, de Japanse giechelmeisjes en slechte special effects en was blij dat ‘ie was afgelopen. Via de vluchtroute werden we naar buiten geloodst (over half uurtje begon de eerste kindervoorstelling alweer) en kregen een promo dvd mee met daarop twee afleveringen van de horror tv-serie Fear Itself. Zal mij benieuwen.

Dat was het. Als een zombie sleepte ik mezelf naar mijn tweewieler en trapte mezelf langs allemaal hoeren en homo’s naar huis. Een unieke ervaring rijker en een uiterst vermakelijke nacht achter de rug. Dit is absoluut een aanrader en count me in voor volgend jaar.

Het Imagine festival speelt nog tot en met 24 april in Kriterion, Amsterdam