Vandaag, lieve luisteraars, wil ik jullie toch eens nader kennis laten maken met een artiest die ongeveer de helft van de inhoud van mijn Zennetje vult. David Bowie zou wel tachtig MP3-spelers kunnen vullen, maar ik ben selectief geweest.
Geloof het of niet, maar niet elke plaat van de man is briljant. Nee, echt niet. Kijk, over de albums van Bowie in de jaren ’70 kunnen we kort wezen: stuk voor stuk goed tot zeer goed tot briljant. Dat weten we allemaal; is een feit. ‘Ziggy Stardust’ (1972) pronkt immer hoog in de muzieklijstjes en persoonlijk trek ik ‘Low‘ (1976) ook zeer goed. Maar over dit decennium ga ik het nu niet hebben. Het zijn de jaren ’80 waar Bowie op muzikaal gebied grandioos de mist in ging. Okee, hij groeide op commercieel vlak uit tot een superster en verdiende eindelijk ook zelf eens wat, maar ‘Tonight’ (1984) en ‘Never Let Me Down’ (1987) accepteer ik als groot Bowie-fanaticus gewoonweg niet. Ze bestaan, maar daar is alles mee gezegd. Gelukkig krabbelde de man eind jaren ’80 weer omhoog met ‘Tin Machine’ (1989), een stevige rockplaat die ik zeer acceptabel vind, maar waarover de meningen nogal verschillen. En daarna kwam het helemaal weer goed, zeker toen Bowie in 1995 met het zeer sterke ‘1. Outside’ kwam. De meest recente platen, ‘Heathen’ (2002) en ‘Reality’ (2003) laten zelfs de jaren ’70 weer opleven.
Tonight
Nee, de Bowie voor en na de jaren ’80 zit gebeiteld. Het is dat a-muzikale, inspiratieloze en foute decennium, waarin artiesten als Rick Astley en Modern Talking floreerden. Brr! Ook een held als Bowie had moeite met op niveau blijven en kwam in 1984 met ‘Let’s Dance’. Op zich een geinig album, maar kom op, het is niets vergeleken bij eerder werk. Okee, er staan leuke deuntjes op, maar het is niet meer de oude Bowie. Nou ja, foutje, kan gebeuren. Iedereen maakt wel eens een slippertje. Maar Bowie maakt nog twee slippertjes! Let’s Dance, Tonight en Never Let Me Down zijn stuk voor stuk slappe platen. En het ergste is dat de man in 1987 ook nog eens een afgrijselijke theatrale en bombastische stadiontournee plant waar als deze nummers live ten gehore gebracht worden. Gelukkig gruwelt Bowie er nu zelf ook bij, maar poe, wat was hij de weg kwijt.
Maar…Bowie zou Bowie niet zijn als hij door de felroze en groene walmen van de lamgeslagen jaren ’80 ook niet wat moois zou produceren. Luister eens door de schelle en vet aangezette drumbeats van een nummer als ‘Absolute Beginners’ (1986) heen. Da’s een prima lied! En ook ‘This is not America’ (1985) staat nog als een huis. Beide nummers speelde hij in 2000 voor het eerst weer live en in deze ietwat gemoderniseerde versie klonken ze nog immer als muziek in de oren.
Maar van dat ene album, die grote misser, die zwarte bladzijde in Bowie’s carriere, de draak die Tonight heet, kwam zowaar ook iets moois. Naast muzakdeunen als ‘Don’t Look Down’, ‘Tumble and Twirl’, de titeltrack ‘Tonight’ (met Tina AAARGH! Turner) en de Beach Boys cover ‘God Only Knows’, die enkel antiperistaltische bewegingen oproepen, staat er ook een pareltje op de plaat. De ultieme outsider. Het lichtpuntje in de grauwe duisternis: ‘Loving the Alien‘.
Tonight single
Lovin the Alien is mooi, lief, vreemd, hypnotiserend, sfeervol en episch. Daarnaast is het een echt Bowie liedje. Het nummer klopt gewoon. Ietwat overgeproduceerd (geheel volgens de trend van de jaren ’80 overigens) en vet aangezet, maar desondanks een prachtig stukje muziek én lyrics. Het nummer is geen herhaling van eerdere space thema’s van Bowie, maar een persoonlijk en emotioneel relaas tegen geforceerde en georganiseerde religie, de “awful shit we had to put up with because of the church”. De bijbel vertelt niet enkel de waarheid, zegt Bowie, die pleit voor harmonie tussen religies, voornamelijk Islam en Christendom.
Tijdens de Reality-tour in 2006 zong Bowie het nummer voor het eerst sinds de nare Glass Spider tournee van 1987, enkel begeleidt door sprookjesachtig gitaarspel. Ondergetekende had kippenvel op de meest onvoorspelbare plekken.
Ik raad je aan het nummer eens te beluisteren. Vergeet de jaren ’80 context en luister naar de muziek, naar Bowie’s stem en de tekst. Eventueel kijk je de videoclip ook eens, maar die voegt mijns inziens niets toe. Enjoy!
David Bowie – Loving the Alien (1985) (7’11”)
[audio:http://www.mennomail.nl/audio/David_Bowie_Loving_the_Alien.mp3]
Die eerste pic lijkt wel gemaakt te zijn door mijn favoriete duo Gilbert & George.
Ja, moooooooooooooooi nummer (Mp3 player werkt trouwens prima, Men). Het eerste Bowie-album dat ik kocht was Let’s Dance, hoewel ik voor de titeltrack en China Girl goed vond. Later Ziggy en de andere albums in die periode. Grappig: mijn voormalige held Prince had zijn hoogtijdagen in de jaren tachtig, terwijl jouw held dus in een muzikale dip zat. Tegenwoordig stelt Prince geen reet meer voor.
@Aukje: ja, zover ik weet is deze cover ook een hommage aan Gilbert & George. Tevens probeert Bowie een beetje als een god over te komen op de prent.
Zie ook dit topic op een Bowie-forum.
Wat Let’s Dance betreft ben ik het niet met je eens, Menno. Vooral de vier achtereenvolgende nummers China Girl, Let’s Dance, Without You en Ricochet zijn bovengemiddeld tot goed. De laatste twee nummers zijn zelfs progressief te noemen. De overige nummers zijn gewoon wel aardig. Ik zou zeggen drie sterren van de vijf.
Over Tonight, Labyrinth en Never Let Me Down ben ik minder te spreken. Loving The Alien is goed, klopt, en op Never Let Me Down is Day In Day Out goed te pruimen.
Verder gauw vergeten dit decennium.