Left 4 Dead: dramatiek, teamwork en zombies

Nog een Sinterklaaskadootje nodig voor je neefje die niet vies is van zombies afknallen? En je hebt er 49,99 euro voor over? Ja zeg, ga nu niet zeggen dat dat duur is. Het blijkt namelijk dat Nederland, jij dus, massaal spelcomputers kado doet met Sinterklaas en die zijn toch al gauw zo’n 200 à 300 eurootjes. Maar goed, zombies dus.

Left 4 Dead is een kakelvers spel van Valve, de makers van Half-Life. De verhaallijn is mager, maar in dit geval ook niet belangrijk. Je bent één van de vier overlevers in een verder geheel door levende doden overheerste stad. De zombie apocalyps is een feit. Met een tweetal vuurwapens en als je geluk hebt een health-pack en molotov cocktail moet je je levend door de levels heen worstelen. En afhankelijk van de moeilijkheidsgraad is dat niet altijd even makkelijk.

De zombies, of eigenlijk: geïnfecteerden, voldoen in deze game geheel aan de laatste trend en rennen zich de longen uit het lijf (als ze die nog hebben) in plaats van het old-school strompelen, zoals we gewend zijn van de Romero-zombie. Niet alleen is dat een stuk angstaanjagender, je moet ook zeer rap reageren, daar ze elk moment vanuit de bosjes of een schaduwrijke hoek kunnen springen. Wegrennen is geen optie, want reken maar dat ze je inhalen. Komt nog eens bij dat ze vaak in groepen aanvallen. Je hebt al gauw een zombietje of 30 om je heen. Je mitrailleur legen is de enige remedie.

Screenshot uit Left 4 Dead, met de vier hoofdrolspelers

Samen staan we sterk
Left 4 Dead valt alleen te spelen, maar komt beter tot zijn recht in de multi-user stand. Online dus, met mede zombieslachters uit de hele wereld. Je kiest je personage (Bill, Francis, Zoey of Louis) en gaat loos. Het leuke aan dit spel is dat samenwerken essentieel is. In je uppie vooruit rennen is niet aan de orde, want je wordt geheid te pakken genomen door een van de vijf ‘speciale zombies’. Zo zijn er behoorlijk gemuteerde monsters met speciale krachten in het spel die je kunnen onderkotsen, grijpen met een meterslange tong of je simpelweg keihard in elkaar slaan. Uit deze situaties kun je alleen gered worden door je medespelers, die de geïnfecteerden afknallen en je overeind helpen. Zij hebben op hun beurt jouw hulp weer nodig. En dat is gelijk de charme van Left 4 Dead: het in teamverband van a naar b zien te komen.

Eén van de levels

Persoonlijk ben ik een sucker voor alles waar zombies in voor komen. Ik verslind de Walking Dead en andere zombie-stripboeken, kijk films als 28 Days Later, Return of the Living Dead, Dawn en Day of the Dead tot in den treure, dus met een game vol zombies zit je al snel goed bij mij. Helaas heb ik die vorige grote zombiegame, Dead Rising, nooit kunnen spelen aangezien ik geen Xbox 360 bezit, maar dat kleine PC spelletje Land of the Dead: Road to Fiddler’s Green wel. Veel vergelijkingsmateriaal heb ik dus niet, maar ik kan wel constateren dat Left 4 Dead met vlag en vaandel geslaagd is.

Director
Door de interactiviteit -je kunt tijdens het spelen met je teamgenoten chatten en zelfs praten- en de hoge spanningsgraad is het een genot dit spel te spelen. De graphics zijn niet top of the bill, maar zien er nog prima uit. De gameplay is heerlijk en de hoofden van de zombies spatten schitterend uiteen. En als je het zat bent om onschuldige levenloze zielen neer te blaffen, dan is er altijd nog de optie om in de dode huid van de speciale zombies te kruipen en de vier overlevers klein te krijgen in een 8-persoon ‘versus’-spel. Hoe ziek wil je het hebben?

Waar het spel helemaal in uitblinkt is de dynamische aanpak van dramatiek en persoonlijke aanpassingen. Dit systeem, ‘The Director’ genaamd, zorgt ervoor dat het spel zich geheel aan jouw speelwijze, gezondheid, status, vaardigheid en locatie aanpast. Op deze wijze is elk spel weer persoonlijk en intens. Het zorgt tevens voor de juiste muziek op het juiste moment (zie ook de ‘emotiemuziek’ in het spel Need for Speed, dat ik eerder op dit weblog besprak) en passende visuele effecten en opmerkingen van je medespelers. Valve zelf noemt dit ‘procedural narrative’. Erg leuk!

Gezellig

Valve heeft een puik spel afgeleverd dat het lange wachten (werd aangekondigd in 2005) meer dan waard is geweest. Ik hoop echter wel dat er snel nieuwe velden bij komen, al dan niet door de spelers zelf gebouwd, want ik kan me voorstellen dat het snel gaat vervelen, wéér dat vliegveld, wéér dat bos. Aan de andere kant: geen spel is hetzelfde aangezien alles afhangt van je samengestelde team en de hoeveelheid zombies (moeilijkheidsgraad). Daarbij word je beloond als je bepaalde doelen (in totaal 51) hebt gehaald. Werkt altijd!

Kopen, dat spel. Doe het dan gewoon voor jezelf.
Bekijk hieronder de introductiefilm.

Left 4 Dead ligt sinds 21 november in de winkel voor de PC en Xbox 360.

Auteur: Mennomail

9 gedachten over “Left 4 Dead: dramatiek, teamwork en zombies

  1. @Menno: Die balk is nieuw sinds een paar dagen. Hij verdwijnt zodra je op play drukt, maar lelijk is het wel inderdaad. Ze hebben bij Youtube ook tegenwoordig een breder schermvlak voor de video’s, maar betere beeldkwaliteit levert dat niet op.

    Overigens vind ik de stripserie The Walking Dead fantastisch. Vorige week toevallig paperback #8 gelezen. Een bloedbad van je welste. Laatste zombiefilm die ik zag was volgens mij 30 Days of Night,.. niet heel bijzonder, wel mooi gedraaid met de strakke, witte sneeuw in de nacht.

  2. Maar zo’n zombie kan toch toevallig ook heel aardig zijn? Toch eigenlijk verschrikkelijk dat je ‘m dan kapotknalt. Meen ik echt. Er hoeft er maar ééntje tussen te zitten! Een goeie! Die jou juist wil waarschuwen! Maar nee, zet er maar een mitraljeur op! Mijn advies: ga eerst een discussie aan. Probeer nu eens via diplomatieke weg een oplossing te vinden. Zo’n conflict is vaak heel goed glad te strijken. Drink je daarna met z’n allen een biertje, niks aan de hand. Toe nou maar, Menno, geloof me. Probeer het.

  3. @Menno: Damn, je hebt gelijk. Ik bedacht het me vanavond nog, toen ik de strip bij de ABC op de plank zag liggen. Dan is mijn laatste zombiefilm al weer veel verder teruggeweest. Nu is het ook niet mijn favoriete type horrorflick moet ik zeggen. Al kon ik Fido erg waarderen. En Romeros werk natuurlijk

Reacties zijn gesloten.