Het Imagine festival is een fantastisch festival (ha ha). Niet voor niets dat we hier op Eeuwig Weekend ruim baan maken voor deze filmdagen. Het biedt de kans om eindelijk eens kwalitatieve genrefilms op het grote scherm te bezichtigen in het gezelschap van enkel mede liefhebbers. Het is ook een genot om nu eens niet mainstream Hollywood horror voorgeschoteld te krijgen, want laten we eerlijk zijn: het laatste decennium is er geen écht verrassende horrorfilm uit de States gekomen. Neen. Hiervoor vestigen we onze hoop op Spanje, Japan, Zuid-Korea, Frankrijk en zelfs op de Scandinavische landen, die het de laatste jaren erg goed doen.
Dat gezegd hebbende moet me ook even van het hart dat het qua reservering en kaartverkoop elk jaar weer een puinhoop is. Vandaag voor de derde maal meegemaakt dat mijn perspas niet klaar lag, ondanks toezeggingen. Ook mijn online reserveringen waren niet doorgekomen, ondanks bevestigingen. Maar goed. Dit is snoeihard mierenneuken. Incidentjes die alweer vergeten zijn. Daarvoor draag ik dit sympathieke festival een te groot hart toe. Het is een evenement waar ik elk jaar weer naar toe leef.
Gisteren was mijn eerste dag bioscoophangen en ik zag op deze zonnige lentedag twee films. Geen horrors overigens. Ik zal de films per stuk van een persoonlijk verslagje voorzien. Wellicht heb je er iets aan als je weer eens als een zombie in de videotheek struint en niets kunt vinden. In de reguliere bioscoop zul je het merendeel van deze films niet aantreffen, spijtig genoeg. Daar draait de Hollywood meuk.
The Good, the Bad, the Weird
Deze Zuid-Koreaanse verrassing was de openingsfilm van het festival. De naam verraadt dat deze film leentjebuur heeft gedaan bij de grootmeester van de Western, Sergio Leone. The Good, the Bad, the Weird is dan ook een western (of moet ik zeggen eastern) van het meest stereotyperende soort en één grote hommage aan de spaghettiwesterns van Leone. Noem het een spaghettiwestern on speed, want hey, dit zijn Aziaten! En verdraaid, die weten wel van wanten met guns, cowboys, enorme zandvlaktes en kills. Laat staan inventieve camerashots, een moddertje vette soundtrack en denderende special effects. Deze film wil je zien, geloof me. Dit is een rollercoaster ride van 130 minuten die vanaf minuut 1 boeit.
Regisseur Ji-woon Kim maakte eerder het horrordrama A Tale of Two Sisters (2003), een trage griezelfilm die onlangs als The Uninvited (2009) werd geremaked door het ongeïnspireerde Hollywood . Het origineel van Kim deed mij niet zoveel, maar dat heeft hij met The Good, the Bad, the Weird ruimschoots goedgemaakt. Vooral “the Weird”, Kang-ho Song steelt de show. Hem kun je kennen van die andere Zuid-Koreaanse big budget rolprent The Host (2003). Ook al zo vet dat je er kroketten in kunt bakken. Gaat The Good, the Bad, the Weird zien, mensen. Je krijgt er geen spijt van!
Lesbian Vampire Killers
Dit was de verrassingsfilm, zoals Imagine dat noemt. De sneak preview, zoals je wilt. Een traditie die het festival hooghoudt. Af en toe pakt dit goed uit en kopen ze een crowdpleaser aan, zoals Bubba Ho-tep (2002) en Shaun of the Dead (2004), maar soms slaan ze de plank ook mis, zoals The Invincible (2007). Wat een rukfilm was dat. En dat terwijl het origineel goed was. Zweeds natuurlijk, ik zei het toch? Gister was het dus het Britse Lesbian Vampire Killers (2009) van Phil Claydon. Verhaal: oude (lesbische) vampierenvloek komt tot leven, juist op een plek waar veel mooie dames zijn en twee geile jongens. Uiteraard een knipoog naar de talrijke goede foute B-films uit de jaren ’70.
Maar Claydon heeft er geen serieuze film van gemaakt. Lesbian Vampire Killers is een komedie. Tenminste, dat wil het zijn. In werkelijkheid is het oninteressante, puberale, slechte onzin. Waar Shaun of the Dead er wel in slaagde humor en horror te combineren, faalt Lesbian Vampire Killers faliekant. Slechte grappen maken over tieten en neuken en dit vervolgens niet laten zien is saai. Bij gebrek aan een goed scenario mochten de personages ter compensatie lekker veel ‘fuck’ zeggen, maar dat maakte het alleen nog maar pijnlijker. Zelfs de kills waren slaapverwekkend. Werkelijk niets is leuk aan deze film, behalve de titel. Hoewel die onrecht doet aan klassiekers als Vampiros Lesbos (1971). Bah!
Morgen meer!
Deze post maakt deel uit van de Imagine Special op Eeuwig Weekend
Ik weet niet of ik de oosterlingen serieus kan nemen in een western. Ik moet altijd een beetje om ze gniffelen. In tegenstelling tot hun films over geesten, dan jagen ze me wel de stuipen op het lijf.
Jammer dat Lesbian Vampire Killers zo tegenvalt. Daarmee doen de makers de mooie titel geen eer aan.
Ik krijg de indruk dat de meeste films op Imagine tegenvallen! Is dat zo? Je doet het natuurlijk voor de pareltjes die ertussen zitten. Al pareltjes gezien? Ik bedoel dus echt: Pareltjes? Waarin dus niet alleen clichees extra vet worden aangezet, maar waarin geniaal film wordt gemaakt van verrassende, nieuwe verhalen? Eigenlijk laat de recensie van ‘Lat den ratte komma in’ tot nu toe als enige een (ruime) glimp zien van originaliteit.
Maar ik erken uiteraard dat een film ook goed kan zijn als louter plat entertainment – niks mis mee. Maar ja, oms wil je méér…
@Peter: Let the right one in idd. Is nu al een meesterwerkje. Die had ik al gezien voor het festival. Ik hoop op meer pareltjes. Hou je op de hoogte!
Eden Lake is erg goed. En Martyrs… en we zitten nog maar op de helft 🙂
Das al een aardige score als je bedenkt dat voor mij in de ‘gewone’ bios het Laatste Genieten ‘The Dark Knight’ was.