Ode aan de bassiste

Terwijl de hippe jonge meisjes gekleed in fel gekleurde coolness in een lange rij voor de hoofdstedelijke Melkweg stonden te wachten voor het concert van Lilly Allen, schurkte ik binnen een paar seconden naar binnen om in de Oude Zaal een optreden van The Veils te bezoeken. Voor de hippe oudere lullen zeg maar. Het werd de vijfde maal dat ik dit sympathieke bandje van de verlegen maar charismatische frontman Finn Andrews live mocht aanschouwen, maar slechts drie keer met bassiste Sophia Burn. En dat is geen straf.

Zijt gerust, wat nu volgt is geen geile verafgoding van dit charmante bandlid. Integendeel. Het is een onschuldige ode. Een eerbetoon in het algemeen zelfs, want de bassist van het vrouwelijke geslacht, dat is echt iets waar even bij moet worden stilgestaan. Waarvan akte, beste lezer.

Mijn muzikale kennis reikt helaas niet ver genoeg om een ganse geschiedenis van bassistes te revue te laten passeren. Is ook helemaal niet de strekking van dit artikeltje. Echter, voordat ik loos kan gaan over Sophia Burn van The Veils MOET ik even wat collega’s noemen die de aan de basgitaar plukkende vrouw aan haar imago heeft geholpen. Want wat is er allemaal aan de hand? Wat maakt een bassiste in een rockbandje zo speciaal? Welnu, kijk eens naar Melissa af der Maur hier rechts. Is dat niet sexy? Ja natuurlijk!

Het is de rol van de bassist in de band: op de achtergrond. Stil, maar o zo belangrijk. Het is het lange haar dat het gezicht bedekt, waardoor haar identiteit nooit écht wordt prijsgegeven. Het zijn de vrouwelijke bewegingen die door het bespelen van een bas extra benadrukt worden. Het is dat enorme apparaat dat in veel gevallen te groot uitvalt en de vrouw wel heel stoer maakt. Het is die lange hals met vier dikke snaren die met passie bespeeld en gestreeld worden. Het zijn de rondingen van de vrouw én de basgitaar die als puzzelstukjes in elkaar schuiven. Het is gewoon fucking rock ‘n’ roll om de basgitaar te bespelen als vrouw!

Nog niet overtuigd? Hier Ginger Reyes, die D’arcy Wretzky en Melissa auf der Maur opvolgde in The Smashing Pumpkins:

En wie dit is weet ik niet eens, maar wat maakt het uit?

Need I say more? Juist.

Maar nu Sophia. Want dat is een geval apart. Sophia is namelijk niet zomaar een bassiste, maar bassiste van The Veils. En een heel bescheiden, verlegen meiske van 26 jaar. Zingen kan of wil ze niet want tijdens het concert afgelopen donderdag verscheen voor de backing vocals een ánder meisje.

Maar de bas bespelen kan ze met verve en souplesse. En ze misstaat voor geen meter naast Finn. Eigenlijk kun je wel stellen dat Sophia de perfecte basvrouw is. Ze voldoet aan alle kenmerken en, laat ik er niet langer omheen lullen, het is een lekker ding. Hieronder dan ook, als uitsmijter, een tweetal foto’s van Sophia. Mijn kleine ode aan Sophia. I rest my spreekwoordelijke case.